Solis die, 15 Septembris anno 2772 A.U.C.
scribit: Septimus Tantalus.
Decídi finaliter spectare omnes pelliculas de serie: Ultores; unam post aliam. Eas jam videram, sed solum una vice cata una, et semper quando apparuerant in cinemateo, sine memoria refovenda quando spectabam quandam novam. Recenter vero vidi ultimam ejus seriei, nomine: Ultores – Jocus Finis; et tam mihi placuit, tamque animadverti quod aderat multum quod non capiebam. Josephus Whedon et Fratres Russones certe mundum lascivum creaverunt, cum multis personis et historiis quæ inter se serunt contexuntque; hoc vero significat quod si cares una pellicularum, manes satis nescius.
Ut ecce quod debebam subire chirurgiam: propter vinculas orthodonticas quas olim tenueram (quæ mutaverunt moveruntque multum in ore), recenter aliquæ gingivæ meæ retrocesserunt, ostendentes radices dentium. Unde medica mea debebat tollere carunculas a tecto oris et eas agglutinare super dentes ut novas gingivas faciant. Ut imaginas, post operationem non poteram comedere quicquid solidum per multum temporis, necque poteram agere quicquid nimis physicum. «Quam fœdum!» putares, «quam dolorosum!» nonne? Ego vero «quanta occasio!» exclamavi, et ecce quod, dum legitime nil aliud habebam ad faciendum, sedi ante novum televistrum meorum parentium (in quorum domo recuperabam) et, cum poculo sorbilli glaciati in gremio (sapore soccolata et buturo arachidis), incepi viaticum meum epicum per terras Ultorium. «Excelsior!», ut dicunt ipsi in libellis pictographicis (etsi rectius “excelsius” sit dicendum… )
I – Ultores
Bene! Valet! Incipiamus! Prima pellicula… titulum facile, breve, sine subtitulo… hic incipit iter epicum! Omnes quæsita hic habebunt certe responsum!
Ah… non. Directe a principio apparet aliquid quod nominant “tesseractum,” quod non cognosco… et apparent variæ personæ quas et illas deberem cognoscere… Quid! Exstantne aliæ pelliculæ antecedentes? Specto in Interrete… heus… adsunt nimis pelliculæ… valet, obliviscamur. Non possum scire omne… nonne est ita in vita vera quoque? Post, si hercle omnes pelliculas specto, os meum erit sanatum antequam finiam… Melius continuare.
Homo Ferree! Illum cognosco! Vidi ante pelliculas suas. Adest quoque Thorus… vidi ante suam primam quoque; eam vero defluxeram de Interrete modo præterpropter legali… imago non erat multa bona, hoc solum dico. Paucum memini. Sed, valet! Dicamus quod eum cognosco.
Quantas introductiones! Introducunt, sed quasi nil explicant de personis…
Eheu! Nunc quædam sutura se rupit in ore, defluit multus sanguis! Vado in balneum sine frenando pellicula… Medica mihi laxaverat numerum telephonicum, debeo clamare? Nunc incipio pensando quomodo vadam ad centrum dentale: autocurrum habet pater meus. Prendo arceram? Estne problema quod valet arceram? Et si morior? Ah, non. Valet nunc: sanguis cessit. Revenio ad pelliculam et Thorus pugnat cum Homine Ferreo! Hic est bonus circensis, ecastor!
Nunc adest bellum magnum per Novum Eboracum inter Ultores et quoddam exercitum extraterrestre. Gubernum vult mittere missile atomicum; Homo Ferreus vero id prendit et mittit contra navem matrem alienorum. Post, quasi moritur duobus vicibus! Prima quia Ultores claudent portam magicam quæ ducit trans spatium antequam Homo Ferreus possit revenire; is vero transit portam recte in justo momento! Nunc vero cadit ad terram et non movit. Illud vero monstrum viride, nomine Hulcus, quiritat et rugit fortissime, et tunc Homo Ferreus finaliter aperit oculos. Subridet et dicit «prendamus sciawarmas?» Scæna finalis habet omnes Ultores in quadam popina sciawarmæ ubi comedunt in silentio incommodo dum cauponæ scopant ruinas quas ipsi Ultores fecerant in bello!
Non sum certus si capio melius seriem, sed paratus sum ad proximam pelliculam!
II – Ultores: Ævum Ultronis
Nomen hujus pelliculæ habet certum sonum in Latina quo caret in originali Anglica. Ultron, ut mox videbimus, est nomen cujusdam monstri metallici quod creat Homo Ferreus. Is pensabat quod istud salvaret mundum; Ultron vero vult eum exterminare. Istud Ultron est tunc quoddam anti-Ultore. Scriptores certe elegerunt nomen satis Latinum pro eo… noscuntne linguam Romanam? LEGERENTNE ISTUD BLOGUM?? Heus! Respira, Septime! Respira…
Quomodocumque. Continuemus…
Pellicula incipit in medias res. Quoddam magnum bellum occurrit in quadam silva hiberna; diruptiones repercutiunt per nivem. Apparent omnes Ultores in positione bellico; camescopium lentescit dum transeunt cuncti per tegmen.
Nescio si est quia hodie me sentio melius aut si hæc pellicula habet manuscriptum magis nitidum quam pellicula anterior, aut rursus si est quia nunc cognosco melius Ultores, sed ista vice capio quasi omne quod occurrit! En creat Homo Ferreus istud monstrum, nonne? Et istud prendit omnes informationes quas habet Homo Ferreus in computatro suo ut id capiat quomodo mundum sit salvandum. Ultron vero videt quod humana species nil agit a temporibus æternis nisi bellum inter se. Videt quoque quoddam magnum periculum, quod nondum viderant Ultores. Periculum alienum; id est, extraterrestre. Nunc nescimus, sed Ultron capit quod duo elementa magica quæ Ultores recuperaverunt ab alienis (in pellicula anteriore) sunt duo apud quattuor Saxa Infinitatis quæ possunt eliminare mundum. Et planeta Terra – decídit Ultron – habet populationem nimis mollem ut resistet alienis. Itaque Ultron deformat missionem suam per quam debebat salvare mundum, ratiocinando: mundus non potest salvari si humani sunt tam molles. Requirimus novam vitam in Terra quæ possit pugnare contra alienos. Post, Ultron præparat multa mala consilia ut vitam humanam deleat omnem; Ultores vero frenant ea cata vice.
In medio hujus historiæ sunt duo elementa quæ demonstrant quantum humani sunt enim fortes, atque in mollitudine. Prima est historia amoris inter Hulcum (qui, quando non est monstrum viride, est scientiatus nomine Brutus Banner) et quandam excursorem nomine Nataliam Romanovam (cujus pseudonymum heroicum est Vidua Nigra). Brutus enim mutat in Hulcum quando est valde iratus; vero non se potest magis imperare, fit quasi insanum. Quando est vir, Brutus timet injuria Hulci, nesciens umquam si iste occisurus quandam personam. Cum amore suo pro Natalia, vero, possunt cuncti domare vim monstri, ea utentes pro bono communi. Natalia, post, vult evadere cum Bruto; iste vero nolit: «sum monstrum» dicit, «non possumus habere vitam normalem». Natalia vero explicat quod, in loco ubi perduxerant eam, dum puera erat, ut excursorem sit, castraverunt eam ut non possit habere umquam infantes. Sic cepit Brutus quod non erat solum ipse quem illa adjutabat, sed ipse illam quoque. Ipsa enim quoque habet vulnus profundum; amor vero alit ambos, et in illo sunt fortiores.
Altera historia est de familia alíus Ultoris, cujus nomen est Clintonius Barto (sed notus est ut Oculus Accipitris). Is, contra alteros Ultores (nisi ipsam Nataliam) est unicus qui non habet vires supernaturales. Sed quando Ultores se volunt abscondere de Ultrone, se refugiunt in domo secreto Clintonii et discooperiunt quod habet familiam: unam maritam, unum filium, unam filiam et alterum filium in maritæ ventre. Postquam, dum Homo Ferreus arguit cum Illo Capitano, marita dicit marito quod est ipse Clintonius, qui caret viribus specialibus, qui debet tenere alios sanos nisi illorum vires ipsos ducant ad injuria, quasi sicut cum Hulco. Per istas historias capimus quantum vere fortem esse humanitatem, et quomodo ipsa vis invenitur in unitate nostra.
Circa finem pelliculæ, Ultron temptat creare suummet monstrum cum uno apud Saxa Infinitatis. Istud monstrum vero est magis sapiens et æquanimus, et pugnat cum Ultoribus contra Ultron. «Morituri sunt omnes humani!» exclamat Ultron in duello finali cum monstro suo. «Sic, verum» concordat ipsius monstrum, «habent vero valorem in mollitudine!» Heus, fortasse non dixerunt proprie ita – non recordor citationem exactam. Quomodocumque… Excelsius! Ad proximam!
III – Ultores: Bellum Infinitatis
Ut indicat titulum, hæc pellicula est præterpropter tota magnum prœlium. Incipit cum scæna ubi Hulcus, Thorus et frater istius, nomine Lokius, pugnant in spatio cum Athanasio, qui revelatur esse ipse dux alienorum quem timebat Ultron in pellicula præcedens. En iste Athanasius quærit Saxa Infinitatis, quæ nunc revelantur esse sex et non quattuor. Athanasius habet quandam chirothecam auream cum sex fossis ut ibi ponantur Saxa Infinitatis. Jam tenet unum apud ea, quod eum facit quasi invulnerabilem. Occídit Lokium et quasi quoque Hulcum; Thorus vero mittitur in spatium et nescimus si est vivus aut mortuus.
Res veniunt rapide ad Terram: apparet navis magna spatialis de qua milites Athanasii exeunt, volentes destruere omne nisi inveniant Saxa quæ adsunt in Terra. Cadit quoque Hulcus sicut meteorum; creat fossum magnum in domo unius viri, cujus nomen Doctor Extraneus, qui contra sensum nominis (aut fortasse cum eo?) est vere quidam magus. Hulcus tunc fit denuo Brutus Banner et revelat omne quod occurrit in spatio cum Athanasio. Dicit quod ipse alienus quærit Saxa, unum quorum appertinet Doctori.
Non recordor omne… soror mea debebat ire ad quoddam matrimonium in alia urbe et laxavit mihi felem suum parvulum. Dum spectabam pelliculam, iste jocabat cum folle lanea per totam cameram… pellicula, valet, est lætifica; non vero tamquam feles infans!
Quomodocumque… Athanasius cito invenit quasi omnia Saxa; caret solum duobus: uno quod tenet Doctor Extraneus, altero quod tenet Visio (nomen monstri Ultronis, nunc amicum Ultoribus). Saxum istud est enim pars permagna cerebri Visionis: si removeatur, ipse moriatur. Se refugiunt itaque in quadam natione secreta Africana, nomine Wakanda, quæ est natio multo magis exculta in technologia quam ceterum Terræ. Ibi, quædam scientiata temptat disjungere Saxum a cerebro Visionis ut possint destruere Saxum sine occidendo illo. Interdum advenit magnum exercitum Athanasii. Wakanda vero habet quendam obicem electricum qui defendit totam nationem – quasi nemo potest eam transire sine moriendo. Ante obicem, exercitus Wakandæ se congregat in formationibus bellicis strategicis, quasi sicut, olim, legio Romana. Quando vero alieni destruunt obicem et veniunt contra exercitum Wakandæ, milites statim rumpunt formationem et currunt inordinate versus inimicum! Cur, hercle!? QUARE??? Eheu.
Interdum, in quadam planeta extraterrestri, Doctor Extraneus, Homo Ferreus et alii aliæque heroinæ pugnant contra ipsum Athanasium qui vult prendere Saxum quod tenet Doctor. Ipse vero utitur Saxo ut videat in futurum et dicit Homini Ferreo: «vidi multa possibilia futura, in cata uno perdimus nisi uno». Post dat Saxum suum Athanasio. «Erat sola optio» dicit Homini Ferreo ante moriendum.
Athanasius tunc transit per magiam directe ad Wakandam et prendit faciliter Saxum a Visione, qui moritur ille quoque. Tunc vero apparet nova ascia Thori quæ intrat in pectus Athanasii et quasi eum occídit. Apparet tunc Thorus qui intrat magis asciam ut finiat eo occidendo. Athanasius vero dicit: «debuisses mirare ad caput!» et statim concrepat digitos in manu quæ gerit chirothecam. Emanet magna diruptio et dimidium humanitatis evaporat in cineres. Hæc est finis pelliculæ! Edepol! Quid nunc? Ad proximam!
IV – Ultores: Jocus Finis
Non eram certus quomodo debebam traducere tutulum in Latinam. Primo volebam ponere “Finis Joci,” post vero comprendi quod non est finis “joci” in sensu quod omnes pelliculæ sunt cunctæ quidam “jocus” et hæc est ejus finis (etsi potest quoque ita intendere) sed melius novus jocus qui spectat ad finem, qui quærit quomodo omne finiturum. Id est, id quod importat magis (ut mihi videtur) non est quod “jocus” finit, vero quod “jocant” cum fine. Finis enim jam recte advénit in pellicula anteriore, nunc vero Ultores retrocedunt in tempus et temptant istam finem mutare (vocabulum “finis” in titulo stat, intende, in casu genitivo).
Primo vero debent bene capere quod omne est vere finitum. Prima scæna tenet Hominem Ferreum et quandam filiam Athanasii (quæ contra patrem pugnaverat in pellicula antecedente) solas in quadam nave spatiali. Fluitant in spatio nescientes quomodo revertere ad Terram et pensant se morituræ. Tunc vero apparit nova heroina, nomine Carolina Danvers (vel Capitana Mirabilis, secundum nomina heroica) quæ est fortissima omnium superheroum et potest volare per spatium sine nave. Ipsa salvat Hominem Ferreum et Nebulam (filiam illam Athanasii) et reducit eas versus Terram ut conveniant cum aliis herois qui supervixerunt. Post Carolina dicit quod occisura Athanasium et alii concordant. Vadunt cuncti in nave ad planetam ubi Athanasius se abscondit et temptant prendere Saxa Infinitatis ut omne revertat sicut erat ante. Carolina tenet Athanasium per caput ut fit immobilem et Thorus scindit ejus bracchium quod gerit chirothecam auream. Post vero vident quod Saxa absunt. Athanasius dicit quod ea jam destruxerat, res quæ eum quasi occiderat (vidimus enim quod habet faciem semicrematam). Thorus tunc scindit caput Athanasii cum ascia. «Nunc miravi ad caput» dicit. Vox sua manet vero tristis quia scit quod omne est vere finitum, quod non possunt mutare id quod acciderat.
Sequuntur quinque anni. Omne est triste, canum, frigidum. Ille Capitanus fit consultor psychologicus qui adjuvat personas ut vivant cum mortuis suis. Aliæ aliique Ultores continuant sub Natalia, vero paucum paret accidere. Maximum problema quod inveniunt revelatur esse solum terræ motus subaquaticus. Stephanus Rogerianus (nomen verum Capitani) dicit Nataliæ quod viderat balænas in flumine Hudsone (in Novo Eboraco). Ipsa respondit, subridens tristiter, quod si Capitanus volebat dicere quod non omne est tam malum, illa ei pastillum fartum jactura. Post vero apparet Homo Formica qui dicit quod revénit de mundo quantico ubi tempus transit differenter quam in plano atomico. Quinque enim anni qui nunc transiverant, pro illo, qui manebat captus in plano quantico, erant solum quinque horæ.
Visitant Hominem Ferreum, qui habitat nunc in tugurio rustico cum uxore sua et nova sua filia. Dicunt ei quod debet invenire machinam quæ utitur plano quantico ut retrocedant per tempus. Primo non vult – dicit hoc esse impossibile, et rursus timet quod si hoc faciat, perdat familiam suam. Post vero invenit solutionem et decídit retrocedere per tempus. Ultores tunc vadunt omnes in tempora diversa ut inveniant Saxa Infinitatis et reducant ea ad ipsorum tempus. Natalia vero se debet sacrificare ut Saxum suum inveniat. Clintonius volebat quod sit ipse qui sacrificetur, sed vinxit illa et mortua est. Post Hulcus gerit chirothecam cum Saxis et concrepat digitos. Statim reveniunt in vitam omnes qui Athanasius occiderat; post vero apparit navis spatialis ipsius Athanasii: dum Nebula et Jacobus Rhodus (qui et Machina Bellica appellatur) quærebant Saxum eorum, Athanasius in præterito animadvertit illorum consilium et secutus est eos in tempus præsens. Advenit tunc magnum bellum ubi Athanasius reprendit Saxa et concrepat denuo digitos, sed nil occurrit. Post vidimus quod Homo Ferreus subterduxerat Saxa dum pugnabat cum Athanasio et nunc est ipse qui habet ea super chirothecam suam. Concrepat digitos et Athanasius militesque sui evaporant in cineres. Saxorum vis est vero nimis forte pro Homine Ferreo et ipse moritur. Ad finem, Stephanus Rogerianus retrocedit denuo per tempus ut reddat Saxa ad ipsorum tempora nisi præteritum mutetur. Post vero manet in præterito ut vivat vitam suam cum muliere quam amat, quam laxaverat in præterito in quadam pellicula anteriore. Nunc est vetus, et non potest magis esse Capitanus. Tunc dat clipeum suum alio viro (cujus nomen Samuel Gulielminus, qui et Falco). Itaque finit pellicula – itaque enim series! Quam pulchrum! Quam triste!
Erga me, rursus: os meum nondum est sanatum. Non possum magis comedere jogurtum et sorbillum glaciatum… requiro carnem, ecastor! Coquino isicia omentata et seco ea in parvulis segmentis. Post, intermisceo in quodam embammate ut id omne libem quasi fuisset bulligo. Heus… quomodocumque. Quid est nunc agendum? Spectemus alias pelliculas Universi Mirabilis ut ceterum capiam? Excelsius!
NOVA ROMANITAS 