Mercurii die, 13 Novembris 2777 A.U.C.
scribit: Julianus Callinicus
⸙⸙⸙
Foris, foris,
Omne stat foris:
Voces ridentes,
Nubes torporis.
Quæsi ad ventum de te et
Mei cordis incendia,
Statim aëre silenti,
Deferverunt.
⸙⸙⸙
Nunc defluunt dies cata uno uno
Sicut arborum folia quæ Tolosano autumno
Singulatim cadunt in tortulis patientissimis,
Coloribus cambiantes cum velocitate testudinis.
⸙⸙⸙
Scintillans lux quæ emanat de televistro
Obnubilat cameram cum nuntiis suis
Quæ narrant de plagis et bellis et cruore,
Infortuniis climaticis et divitis psychopathicis
Qui comparant diaria et diurnalistas,
Societates spatiales, falsos idealistas,
Catastas electronicas, etiam electiones,
Mittunt credulos suos contra institutiones,
Minitantur feminas atque minoritates
Et judices interea retardant et hæsitant
Dum amici quiritant fortiter amicis
Dum familiares fiunt quasi anonymi
Dum culpas jactant ad socios socii!
Itaque, ipsi divites,
Dum somniant planetas distantes,
Nos mittunt omnes ad inferos.
⸙⸙⸙
Nunc, apud umbras
Quæ scandant per parietes,
Convolventes sicut serpentes,
Memorias recordor quæ parent recentes
Et quasi denuo te video
Hic prope ambulantem
Sub vernali sole
Jam quasi æstivo.
⸙⸙⸙
Mitigabas calorem cum glacie
Quam de tuis oculis spirabas.
Arbutea erant labra cum quibus subridebas!
Arrisio mutavit genas meas in papiliones
Qui, liberi ab jugo meis mentis,
Plaudebant libenter alas!
⸙⸙⸙
Confluentiam nostram, non nimis remotam,
Jam somnio, sentio, tango futuram.
Hieme vel vere,
Autumno vel æstate,
Umbras quæ suffocant mundum
Minuemus per amoris nostri lucem;
Et si non satis ardet ut dispellat totas,
Abscondemur sub leviores tenebras
Silvæ, ubi educabimus filias et filios
Ut inveniant in corde
Claritatem fortiorem,
Usque quod crastina generatio
Olim renovet solem.
NOVA ROMANITAS 