Jovis die, 23 Januarii 2778 A.U.C.
scribit: Julianus Callinicus
◦☼◦
Dum penetrabam atmosphæram post octo menses in Spatio, duosque annos super planetam Martem, gravitas Terræ me comprimebat omnino. Mihi recordabatur quando, me puero, natabam usque ad fundum piscinæ oppidi ubi creveram. Contendebam cum Claudio, meo fratre, erga quem inter nos duos poterat manere longius sub aqua sine respirando. Eis diebus, nostra horologia bracchialia Cassio parebant apex technologiæ portabilis. Digitalia, resistentia ad aquam, habebant etiam calculatra propter quæ magistri mathematicæ solebant requirere ut removeremus ea, nisi non disceremus præcepta. Technologia horum horologiorum superabat hercle illam cum qua Nialus Bracchiofortis et Eduinus Aldrinus attinuerunt prima vice superficiem Lunæ! Vetustas eorum technologia non prohibuit vero eis ire et revenire sanisque salvisque. Viaticum nostrum ad Martem, superioritate nostræ technologiæ non obstanti, non habuit vero finem tam felicem: e sedecim spationautis qui adiverant, revéni solus ego.
☼I◦
Primis diebus mei reventus, Crina et ego pæne non exivimus a domo. Erat quasi secunda luna mellis, sed lacrimæ, ista vice, non erant totæ felices. Amor se immiscebat dolori, diesque noctibus, dum basia saccharata se confundebant cum somniis. Capillos longos, atros, bombycios… nitelam cæruleorum oculorum… pellem Crinæ suavem sub tactu meo… hoc solum memini. Momenta sequebantur indistincte — horæ erant anni; dies, minuta.
Paulatim, memoriæ mei viatici revenerunt. Recordabar dies depensos fluctuando violenter per undas Atlantici dum expectabam Institutum Spatiale, quod non me poterat ilico recuperare quia capsula mea ceciderat in mediam magnam tempestatem. Imagines disjunctæ scintillabant dierum in quibus remansi in laboratorio speciali, ubi scientistæ studuerunt effecta meæ longæ permansionis in Spatio super corpus meum, ubi quoque examinaverunt ultima vestigia illius alieni morbi qui occiderat alios spationautas meæ missionis.
Post duas septimanas in domo, feriæ quas Crina quæsiverat ut maneret paulisper cum me finierunt et debuit redire ad laborem. In pace, silentio, vacuitate nostræ domus, me assuevi denuo, paulatim, ad vitam Terrestrem.
◦II☼
Secundo mense mei reventus, Crina misit textum telephonicum qui mihi quærebat comparare aliquas res pro cæna, quia hac vespera invitabamus amicos. Ferrovallis, oppidum nostrum non longe ab Alpibus, est satis parvula, et supermercatus non abest longe a domo: erat ita occasio ut exiverim prima vice et solus, et sine autocurru. Pensabam quod fuisset facile usque quando me invéni ante januam et incepi jocando cum mutatris lucis ut habilitaverim lavationem pluviam chemicam. Depalmavi faciem — veteres habitudines difficile moriuntur.
Indui jaccam hibernalem et ivi foras, me sentiente quasi nudo sine vestimento spatiali. Quam cæruleum erat cælum! Quam dulcis erat ventus! Etsi sciebam evidenter quod aër Terrestris potest respirari, inhalabam inconscienter parvulos spiritus velut timerem venenari. Nesciebam si erat quia ossa mea degeneraverant in Spatio, quia muscula carebant vi, aut quia gravitas Terræ erat tam superior eis Martis, sed passus mei parebant lenti, debiles, velut luctarer ut pæne non progrederer. Cantus avium me inebriabant — manus mea ivit sponte ad telephonum ut quieverit eos, post depalmavi denuo faciem: non erant, evidenter, inscriptio auditoria, sed sonus verorum animalium. Autem, nec habebam auscultabula in auribus.
Post quoddam tempus quod parebat æternum — post arbores formidolosas concrepantes in vento, post autocurrus mugientes qui concitabant tempestates, post rumores ac ictus cubitales multitudinis — advéni demum ad januas labentes automatas supermercati. Hæc, saltem, non erat res aliena ad vitam Martianam. Me intrante, pro momento, sectio fructuum ac leguminum mihi meminerat caldarium hortuale apud coloniam nostram. Vibratio mei telephoni rupit statim incantamentum: Crina mihi recordabatur ut comparem vinum, quod eo quasi carebamus.
Andrones ulteriores erant sicut fossæ interminabiles productorum. Erant autem quasi vacui — erat circiter secunda hora pomeridiana, Martis die — et raræ personæ quas inveniebam me spectabant cum aliquo in oculis inter cautionem et timorem. Quando advéni ad mensam venditionis, salariarius dixit aperte id quod clam pensabant alii:
«Esne certus quod non retulisti morbum a Marte?»
«Satis certus» dixi. «Me examinaverunt per multos dies in laboratorio, mutaveruntque totum meum sanguinem multis vicibus.»
«Satis certus» repetivit ille. «Non totaliter?»
«Tam totaliter quam permittit Scientia» dixi.
Hoc non parebat consolare multo eum.
☼III◦
Quæsita circa mensam cænæ manebant satis pacata. Amici non me volebant turbare cum memoriis nimis difficilibus, sed non poterant continere curiositatem. Narravi tuncque de primis mensibus, ante inventionem morbi. Quam pulchrum erat fluctuare sine gravitate per longum viaticum ad Martem! Quam silentiosum et frigidum erat Spatium! Quam mirabilis erat fulgor stellarum sine inquinatione lucum urbium! Quando attinuimus planetam, colonia erat jam parata ab automatis. Construxerant eam in Vallibus Marineris ut possit esse plerumque subterranea sine necessitate nimis fodiendi.
«At cur debebant condere eam sub superficie?» quæsivit Olgerdus, quem cognoscebam prima vice hac vespera. Ille novus maritus Hedvigis, quæ erat vetus amica scolæ Crinæ.
«Ut evitaremus radiationem Solis» explicavi. «Atmosphæra Martis est plus gracilis quam illa Terræ. Si permanes nimis longe sub Sole, et cum vestimento spatiali, incipis habere problemata.»
«Non potestis facere vitrum speciale?» quæsivit Theodorus, vetus amicus meus universitatis. «Cum tota illa Scientia quam habetis!»
«Scientia non potest omne!» risi. «Habemus vitra quæ possunt defendere paulo a radiatione: illis autem usi sumus pro caldario hortuali, quod constituebat tabulatum humi quod superabat aliquanto crepidinem angustiarum Vallis Marineris, ubi crescebamus plerumque nostri cibi; sed præferebamus ponere tabulata vitæ cotidianæ magis profunde, sub pluribus stratibus.»
Hedvigis tradidit meleagrem Gundegæ, uxori Theodori; Olgerdus dedit obbam Crinæ quæ se servivit, post infundit vinum atque in calicem meum. Dum libabam, diffundens nox dabat candelis lucem semper magis incandescentem.
«Quomodo erant occasus Solis super Martem?» quæsivit Gundega, quæ videbat ultimos radios diei trans fenestram retro a meis Crinæque umeris.
«Misit mihi photogramma» dixit Crina, «prima nocte inquilinatus sui. Sol erat tam parvulus, tam albus! Cælum autem magnum, plerumque canum, cum parte circa Solem cyanea. Dixit quod erat sicut videre oculos meos pictos super totum horizontem!»
«Heus!» exclamavit Gundega. «Quam romanticum!»
«Meminit mihi peregrinationem Olgerdi in Amazoniam!» dixit Hedvigis. «Quando monstravit mihi photogramma quod prenderat Solis dum perlucebat trans tectum frondosum, dixit quod color viridis erat idem ut irides meorum oculorum!»
«Olgerdus est photographus animalium silvaticorum» explicavit Crina.
«Revénit recenter a Namibia» dixit Gundega, «ubi præparabat collectionem specialem hyracium.»
«Est novum animal prælatum meum» risit Crina. «Est tam extraneum, tamque autem adorabile! Sciebasne quod hyrax provenit de ipsa familia ut elephantes?»
Fabulatio revénit tuncque ad res Terrestres, quod mihi erat gratum. Si nimis elaboravissem erga tempus meum super Martem, mox finivissem res delectabiles de quibus loqui. Penso quod, quodammodo, amici ceperunt hoc.
◦IV☼
Primi menses super Martem tradiderunt nobis plus ardua quam pensaveramus; multumque quod automata construxerant non exercebat recte functiones suas. Consequenter, mansimus in colonia per totum primum annum invicem quam exire ut sequeremur studia nostra. Quando finaliter potuimus sequi nostra studia foras coloniæ, erat jam initium Februarii secundo anno propter calendarium Terrestre, qui potius erat secunda pars primi anni in calendario Martis: annus Martianus est quasi duabus vicibus longior quam annus Terræ.
Etsi septem apud nos debebamus peregrinare ut faceremus id quod venieramus ad faciendum, sola duo vehicula poterant plene usitari, cetera requirentia semper refectiones. Elegimus fortuito personas quæ uterentur eis. Primus qui extraxit avenam brevem fuit Tapio, microbiologus qui debebat inquirere erga vestigia antiquæ vitæ super Planetam Rubrum. Ego, qui geologus sum, vici secundam brevem avenam.
Itinera Tapionis et meum ibant ambo versus Occidentem, sequentes Copratis Chasma — id est grandis faux apud Valles Marineris, quasi mille chiliometrorum longa, ad quam contingunt parvulæ angustiæ ubi stabat nostra colonia. Ducere nostra vehicula trans hoc chasma erat sicut esse in medium Vallem Majorem cum Flumine Colorato assiccato, properantes ad maximam velocitatem in autocurru, sub cælo luteo, rotis crepitantibus per alveum arenosum.
Donec tempus erat serenum, nostra convectra solaria sufficiebant ut aleremus accumulatra electrica. Quando furiabant vero tempestates, consedebamus dum turbo, transiens per ventimolas electricas in alis vehiculorum, fovebat motra. Dependimus horas contendendo inter nos cursu, quando poteramus, et videoludis quando foris aër implebatur ab arenæ flaminibus.
Post Copratis Chasma, sequebantur Melas Chasma, magis amplum quam Copratis, et Ius vel Ionis Chasma, plus angustum quam Copratis. Post peregrinationem duratam circa viginti quinque horas, attinuimus ultimam partem Vallium Marineris ad vesperam secundi diei viatici. Ante nos, valles se separabant in multas angustias pertorquentes quæ “Noctis Labyrinthus” appellantur. Nolentes enim nos perdere in hunc labyrinthum, decidimus complere hic nostrum viaticum per magnas fossas hujus regionis planetæ.
Etsi Sol jam evanuerat ultra crepidinem vallis, cælum manebat illuminatum propter pulverem qui, gratias modicæ gravitati, fluctuabat alte in atmosphæra. Sui colores cyaneos et canos non erant plene idem ut cæruleus Terræ cæli, sed hac hora, Mars assidebat plusquam umquam planetæ nostro. Ut maxime frueremur hoc, exivimus de vehiculis et jocavimus aliquantulum pilamalleum. Cum pilarum vero parvulo pondere, mittebamus primas earum tam longe ut non valebant pœnam recuperandi — nec enim poteramus videre ubi cadebant. In fine, antequam eas omnes perdiderímus, pervenimus icere ultimas pilas satis leviter ut volarent solum circiter usque cavum quod foraveramus pro joco.
Vesperæ Martianæ sunt longiores quam illæ Terræ, quod nos permisit magis temporis jocandi. Quando demum advénit hora in qua ultimi radii Solis evanuerunt omnino, splendor stellarum, et sine inquinatione lucum urbium, non sufficiebat ut continuaremus jocum. Martis lunæ, autem, erant nimis parvulæ ut illuminarent bene chasma. Et nolebamus deperdere inutiliter energiam electricam ut uteremur lucibus artificialibus. Itaque intravimus denuo in vehicula nostra ut dormiverímus. Alba cyanea orta, Tapio et ego nos salutavimus, post habilitavimus propulsoria verticalia ut exierímus de chasmate. Tapio ivit versus Meridiem et Occidentem, in directionem Neutonis Crateris. Ego vero duxi meum vehiculum versus Occidentem et Septentrionem, quod meta mea erat Olympus Mons.
☼V◦
«Cui pensas?»
Meæ memoriæ sunt interruptæ a Crina, quæ detrahebat oculos a tabula electronica super quam complebat ultimas illustrationes pro sua novissima descriptione ædificandi. Scriptum in televisione quærebat si spectabam semper programma meum.
«Ab alia nocte» dixi, «quando cænavimus cum amicis, reveniunt mihi memorias meliores de meo tempore super Martem. Est tam extraneum pensare quod illi dies occurrerunt, quod aderat tanta pulchritudo ante totum istum dolorem.»
Crina demulsit bracchium meum.
«Visne loqui?»
Suspiravi lente, eique subrisi. Suus tactus mihi recordabatur quod non eram solus. Quod reveniveram vere ad Terram, quod Mars aberat longe. Paret fortasse extraneum dicendo, sed quando emergunt denuo malæ memoriæ, non sufficit ratio ut capiam has res evidentes. Video normalitatem Terræ circum me, sed sensus dierum Martis — dierum morbi, dierum horroris, dierum mortis — manet sicut umbra quæ expectat in angulis.
«Nondum» dixi. «Momento, præfero me assuefacere plene ad vitam Terrestrem. Hæc documentaria naturis, quam specto, adjutat.»
Crina annuit dulciter, revénit ad laborem suum.
◦VI☼
Foris e fenestris mei vehiculi, vasta plaga cana et cerea se distendebat de horizonte in horizontem. Per horas et horas, prospectus nil offerebat nisi arenam et saxa dispersa. Tempus mansit satis serenum, sine procellis. Tellus, vero, erat nimis confragosa ut progrederer ad plenam velocitatem, non obstantibus meis spissis canthis. Et volitare requirebat nimis energiæ ut facerem per totum viaticum.
Distantia inter Ionis Chasma et radices Olympi Montis est plusquam duorum milium quingentorum chiliometrorum — hæc est præterpropter eadem distantia ut inter Constantinopolim et Amstelodamum. Olympus Mons est autem amplus quasi tamquam tota Polonia et plusquam duabus vicibus altior quam Everestius Mons — est enim apex altissimus totius Systematis Solaris! Iter ad craterem Olympi Montis, ubi debebam persequi meas assectationes, se prænuntiabat esse satis longum.
Depensi hoc tempus auscultandis musica et audiolibris. Interdum, quando inveniebam tractus satis planos ut possem habilitare modalitatem automatam (et ut non nausearem sicut in mari), spectabam pelliculas vel relegebam assectationes jam extantes erga geologiam Olympi Montis.
Mittebam quoque missatica ad Crinam. Secundum distantiam inter Martem et Terram (quæ variat constanter), signalia possunt requirere inter tria et viginti duo minuta ut attineant destinationem. Dum vehebar de Ionis Chasmate ad Olympum Montem, missatica mea adveniebant ad telephonum Crinæ post tredecim minuta. Etsi respondebat statim — quod non faciebat semper, quia habet, evidenter, et illa vitam suam — non recipiebam responsum ante viginti sex minuta post meum missaticum. In vasta solitudine Martis deserti, iste limes technologicus præstabat meo modernissimo vehiculo quoddam aspectum antiquum, quasi arcanum, velut fuissem in Secundo Bello Mundiali et debuissem communicare per clavem Morsianam.
Quando cælum luteum incepit mutare in canum, nonnullis stellis singulatim apparientibus, ingens et solitarius mons emersit de horizonte septentrionali, cyaneo lumine Solis coloratus. Memini me scripsisse meæ uxori aliquid huic simile:
«Recordarisne istam vicem qua me duxisti ad Ferrovallem ut cognoscam familiam tuam? Erat quasi Natalis, sed nec luces coloratæ quæ scintillabant trans nivem cadentem, nec carmina natalitia quæ sonabant per radiophonum auferebant nostram tristitiam: mox, debebis abire trans Atlanticum ut sequereris gradum Magistræ in architectura, cujus studia duravissent unum annum. Habebamus solum viginti duos annos; nesciebamus ubi fuissemus in duodecim menses, sed parebant nobis longissimi. Non obstanti distantia, volebamus temptare conservandam nostram relationem. Iter ad vicum quo familia tua transmutaverat quando habebas quattuordecim annos, ubi postquam comparavimus nostram casam, manebat nihilominus silentiosum. Quando vero vidi Alpes emergere a spisso velo nivis, subrisi sicut puer. Numquam videram montes tam altos in vita mea! Felicitas mea pro aliquo tam simplice se revelavit esse contagiosam. Mox ridebamus pro cata parvula re, cantabamus carmina natalitia ad plenam vocem, vespera cæsia et nubilosa parebat plus aprica quam dies æstivus ad litus maris.
Nunc, dum tibi scribo, appropinquo Pavonis Montem, unum trium vulcanorum qui componunt Tharsis Montes. Lux hujus vesperæ Martianæ meminit mihi hoc cælum cæsium sub nive, et penso ad illud viaticum. Debeas videre hunc vulcanum, Crina! Ante eum, Rupes Alba est hercle moles communis! Neque Everestius Mons est tanta res! Amplus tamquam tota Dacoromania, assurgit usque ad cælum. Disto semper aliquibus horis ab eo, sed jam paret ut comedisset totum horizontem! Si specto solum ante me, me sentio ut forem sub terra — cælum evanuit omnino, nisi ultimi radii Solis qui præstant monti eorum colorem cyaneum. Juro, Crina: numquam vidisti quicquid simile! Et pensare quod cras, isto tempore, appropinquabo montem plusquam duabus vicibus altiorem!»
Post quasi duas horas, attinui finaliter radices Pavonis Montis. Stiti vehiculum, extinxi motrum. Me præparabam ad dormiendum quando recepi responsum Crinæ:
«Clarum quod memini hoc viaticum, Gunthari! Recordor cata vice qua video montes, id est quasi cata die! Eramus tam plenæ1 spei quam timoris. Et pensare quod erat solum unus annus separationis! Ista vice, sunt tres… Photogramma quod misisti ejus montis est insanum, paret quasi falsum! Aliud vero quod miseras ante — illud cum saxis aurantiis et cælo luteo — est propinquius veritati Terrestri quam pensas… Meministi Toypurinam, meam consobrinam quæ habitat in Angelopoli? Miserat mihi et illa photogramma, quasi eodem tempore, quod monstrat devastationem incendii recentis. Cælum apparet idem ut Martis. Dixisti una vice quod Mars erat olim planeta aqueus tamquam Terra, quod fortasse aderat quoque vita. Spero quod non est speculum futuri nostri. Heus! Quas fœdas cogitationes! Mea mens currit semper ad pessimum, his diebus. Noli te turbare: scis quod sum semper sic quando tardo cum descriptionibus ædificandi! Valet, revenio ad eas. Mille basia tibi, mi Gunthari! Salve!»
Aliud incendium, pensavi suspirando. Et hoc in medium hiemem!
«Refer mea meliora vota Toypurinæ. Quam turpis res! Apud Institutum Spatiale, adsunt qui volunt invenire modum ut transformemus Martem denuo in planetam habitabilem… spero quod eádem scientia possit uti ad servandum planetam nostrum! Te amo Crina, nunc vado tibi in somnia. Bonam noctem, bonamque fortunam cum descriptionibus! Ave, pulcherrima!»
Extinxi ultimas luces vehiculi, posui sedem in positionem horizontalem. Somniavi dulciter, sed fortasse non debuissem. Si fuissem homo superstitiosus, dixissem quod hæc nox præsagiverit id malum quod mox venturum.
☼VII◦
Aperiendis oculis, requisivi aliqua momenta ut capiam quod lux livida quæ percolabat trans velum fenestræ non erat aurora Martiana, sed lumen diei nubilosi Terræ. Meum cor non auscultabat vero rationem: continuabat pulsando violenter. Respiravi profunde, seravi palpebras, temptavi dormire denuo, sine successu. Statim, sensi manum Crinæ demulcere meum pectus.
«Mea culpa» subrisi, «non te volui evigilare!»
Erat Saturni dies, et priore nocte laboraverat satis tarde.
«Loquebaris in somnio» dixit. «Parebas turbatus.»
Temptavi exprimere aliud, sed mea bucca erat tota sicca. Sorbillavi aquam in calice prope lectum, post dixi:
«Somniavi de morbo.»
Tertio die in cratere Olympi Montis, receperam missaticum a Tapione. Erat tam sublatus quod premebat plectrologium in modo incohærenti. Post multas temptationes et quæsita, pervenit mittere textum satis clarum: discooperuit cellulas vivas. Manebat vitam microscopicam super Martem!
«Per aliquos dies» explicavi Crinæ, «tota colonia loquebatur de nil alio. Et ego difficile defigebam super meas assectationes: spectabam semper computatrum ut legam de recentissimis nuntiis. Secundo die post reventum Tapionis ad coloniam, intravit in laboratorium et vidit aliquid mirabilissimum: cellulæ non erant plus micriscopicæ! Creverant nocte — nunc cooperiebant quasi totam mensam super quam deposuerat delibationes!»
«Memini» dixit Crina cum tristi subrisione. «Misisti mihi photogrammata. Expanderat sicut muscus, splendebat vero sicut coralium. Erat tam pulchrum!»
«Quam spectaculum alienum perfectum!» annui. «Tapio explicavit quod, probabiliter, crescebat olim in hoc modo super totum planetam. Cellulæ quas invenerat erant reliquum eorum temporum quando Mars habebat satis oxygenii ut vita abundasset. Ut supervixissent usque ad hodie, cellulæ se debuissent vero adaptare novo climati inhospitali: ecce quare crescebant tam ferociter nunc quod habebant magis oxygenii.»
«Dixisti quod Tapio debuit limitare oxygenium in laboratorio ut frenaverit expansionem, nisi…»
Siluit statim, quia id quod dixisset est adeo id quod demum occurrit.
«Quomodo advénit?» quæsivit. «Ultimum photogramma quod miserat Tapio referebat aliquid floribus simile…»
«Quæ mira petala! Cambiabant colore, Crina, sicut calidoscopium!»
«At… vidisti cum oculis tuis? Pensabam quod erat jam omne mortuum quando revenisti in coloniam.»
«Manebat unus flos» dixi.
Postquam Tapio miserat photogramma illarum rerum quæ parebant flores, non recepi quicquid a colonia per duos dies. Institutum Spatiale dixit quod habebat quoque difficultates ut communicaret cum meis collegis. Tertio die, et Institutum non respondebat. Tunc quarto, mane, advénit demum missaticum a superioribus meis. Nuntiabat quod alii spationautæ erant omnes mortui.
«Scimus quod est difficile, Gunthari» scripserunt, «sed non te potes perdere in cordolium. Mox deficieris commeatuum. Debes redire ad coloniam, et cito, sed ibi invenies eundem morbum qui occídit alios. Cave, Gunthari! Dominare pro momento tuos affectus; plangito tuos amicos quando revenis ad Terram! Nunc debes sequi bene nostra consilia — vita tua ab isto dependit.»
Festinavi directe ad coloniam. Quando advéni, post tres dies viatici, coralia invaserant jam totum caldarium hortuale, ruperantque fenestras. In aëre venenato planetæ, canuerunt omnino. Etsi istæ erant mortua, sciebam quod cetera coralia in tabulis inferioribus supervixissent: si fenestræ sint ruptæ, januæ caldarii hortualis clauderentur automatiter ut præservarent oxygenium in cetero coloniæ. Antequam possem intrare, debebam debilitare energiam electricam ut coralia morerentur.
Centrum electricum stabat in parvula statione quæ imperabat arvum convectrorum Solarium. Quando advéni vero ad eam, vidi trans fenestram quoddam corpus quod jacebat per solum. Nesciebam cujus erat, quia portabat vestimentum spatiale; et quomodocumque, dubito quod potuissem recognoscere suam faciem: coralia invaserant jam suum corpus — crescebant nunc trans galeam ruptam. Nondum aderant flores, sed communicavi observationes Instituto ante procedendum. Post multas anxias horas, responderunt quod non poteram intrare in stationem. Quod solus modus per quem tute debilitare energiam electricam erat destruere ipsam a foris. Quod postquam fecissem, non possem magis habilitare fluentum electricum. Quod deberem expectare in vehiculo ut adveniat navis spatialis quæ me salvaret. Expectare… per octo menses.
Poterat fieri. Vehiculum purificabat aërem quem spirabam, aderatque cibus liquidus in colonia qui, si consumebam eum continenter, debebat perdurare. Sed communicationes cum Terra interrumperentur omnino. Si aliquid deerraret, manebam solus cum problemate.
Respondi quod capiebam. Quod accipiebam. Non est autem quod habebam alias optiones.
«Memini hunc diem» lacrimabat Crina. «Misisti mihi ultimum missaticum, nesciens si umquam nos audiremus denuo. Post, octo menses silentii totalis. Quando navis salvifica te attinuit, eras tam tenuis quod pæne non poteras loqui! Institutum confessum est mihi quod nesciebat si fueris supervicturus. Et quando finaliter revenisti? Te perdiderunt in mediam tempestatem! Exardescebam insane, volebam eos occidere!»
Paupera Crina! Octo mensibus nesciens si vivebam, aliis octo ignorans si non sim moriturus… Et quando revéni ad domum? Tres menses per quos dicebam quasi nil de toto isto! Si fuisset illa in loco meo egoque in suo, nescio quomodo mansissem sanus. Erat hora ut narraverim omne.
◦VIII☼
Funes electrici qui connectebant stationem ad convectra Solaria erant omnes subterranei. Si voluissem secare eos, expectare ut coralia essent mortua, tum reconcinnare eos ut habuissem electricitatem, requisivissem adjutum automatorum. Omnia automata stabant vero sub massa coraliorum quæ interrumpebat communicationes. Unica optio erat tuncque destruere generatorem electricum, quem probabiliter non poteram reparare.
Institutum explicavit mihi quomodo construere bombam de accumulatro electrico additicio quod conservabam in vehiculo. Aberat satis oxygenii in atmosphæra Martis ut creaverit magnam explosionem, at si posuerim bombam in loco justo, explosio foderit satis profunde in murum ut ignis attinuerit oxygenium in statione. Postquam, exploserit de intro. Secutus sum consilia Instituti et expectavi. Secunda parebant horæ: si fefellerim, non habebam aliud accumulatrum additicium ut temptaverim denuo. Sine cibo liquido in colonia, mortuus sim de fame antequam navis Spatialis advenerit. Si usus vero sim ultimo accumulatro, mortuus sim de penuria oxygenii. Et evidenter, si intraverim in coloniam sine electricitate debilitanda, mortuus sim de morbo coraliorum. Istud consilium non poterat fallere. Habebam unam solam opportunitatem.
Bomba detonuit finaliter. Vidi incendium ardere trans fenestram, postquam statio implosit. Suspiravi: saltem hoc temptamen erat superatum. Nunc, debebam expectare in vehiculo per quinque dies ut morientur omnia coralia. Et eram totaliter solus. Per octo menses. Solus super planetam alienum.
Sexto die post explosionem, furebat magna tempestas arenosa — quasi non invéni introitum coloniæ. Atri andrones silebant formidolose dum mea lampas electrica illuminabat cana reliquia coraliorum. Hæ sæpe obstruebant transitum ut deberem ea truncare per horas cum securicula. Inveniebam nonnumquam quoddam automaton, sed sua circuita erant cata vice nimis corrosa a coraliis ut fungeretur. De meis collegis, manebant solum fragmenta eorum vestimentorum, interdum quoddam os… Nocte reveniebam defessus ad vehiculum ubi addormiebam quasi ilico.
Requisivi tres dies ut attinuerim cameram penuariam. Quando finaliter advéni, sua janua erat jam cavata a coraliis. Fortunate, parebat quod vix intraverant in cameram quando destruxi centrum electricum et negavi eis oxygenium: probabiliter — sperabam — plerumque cibi manebat incolume. Cecídi coralia per duas horas ut intraverim in cameram penuariam, post suspiravi: plerumque pegmatum manebat intactum; atque enim sarcinulæ quæ continebant cibum liquidum.
Tunc vidi eum: is qui erat, probabiliter, ultimus flos coraliorum. Non obstanti paucitate oxygenii, manebat in eo paululum vitæ. Colores suorum petalorum incandescebant — emittebant enim propriam lucem — et cambiabant, ut dixi, sicut calidoscopium. Quomodo poterat aliquid tam pulchrum esse causam tantæ mortis? Aderat autem multum quod non capiebam, quod Institutum non explicaverat bene mihi. Fortasse quod nesciebat id ipsum. Quem morbum continebat hæc species? Cur impediverat meis collegis fugere?
Appropinquavi lente, extendi inconscienter manum. Remansi defixus. Quæsivi mihi ipso quando floruerat ultima vice hæc species, sique cretura umquam denuo. Colores erant tam vividi, tam luculenti, tam fulgentes…
Statim, petala se obtenebraverunt; quæsita autem claruerunt. Flos moriens sternuit quendam pulverem sporis fungorum similem qui cooperuit meum digitabulum. Recessi aliquibus passibus, spectavi manum. Substantia erat veneta colore, cretosa, et… caustica! Valde caustica! Corrodebat vestimentum!
Dum concutiebam manum ut temptarem removere pulverem, flos expulit aliud sternumentum, ista vice ravum. Sentiebam id super digitos! Istud, saltem, non parebat corrosivum, sed timebam admittere substantiam ignotam alienamque super pellem. Autem, perdebam oxygenium per foramina in digitabulo. Debebam id claudere, et cito!
Spectavi in gyro. Super quoddam pegma, aliquis deposuerat tæniam hydraulicam. Abstuli instanter, detraxi circiter unum cubitum, circumvolvi digitabulum. Nunc perdidi usum digitorum manus dextræ, sed lacerationes parebant saltem coopertæ. Cum manu libera, prendi quantas sarcinulas cibi ut poteram ferre, tunc excurri, tam rapide quam tempestas ac crura contremula permittebant, usque ad vehiculum.
Reventus in securitatem, respiravi profunde. Nunc capiebam quomodo coralia penetraverant in vestimenta meorum collegarum: sporæ venetæ corroserant textum, fortasse vitrum galearum quoque. Et illæ colore ravæ? Quid erat earum destinatum? Timebam quod erant istæ veræ sporæ — id est, quod sporæ venetæ serviebant solum ut sporæ ravæ penetrarent spissas superficies. Pars curiosa, scientifica, meæ mentis sibi quærebat quæ alia entia viventia aderant olim super Martem ut hæ flores requisivissent has sporas corrosivas. Ceterum mentis, vero, horrebat: parebat semper magis probabile quod secundæ sporæ, illæ ravæ, essent in me seminatura coralia. Hic erat “morbus”: sporæ coraliorum quæ crescunt in te usque moriaris.
Removi ilico vestimenta, deposui in capsam specialem per quam poteram expellere res de vehiculo sine exeundo — fortunate, habebam vestimentum additicium ut exirem pro aliis sarcinulis cibi. Correpsi tunc super sedes ut attinuerim puppim ubi aderat loculus cum lavatione pluvia. Remansi sub ea per quasi mediam horam: nil serviebat conservare aquam si sim antequam mortuus per morbum coraliorum. Foris, tempestas continuabat per vesperam. Nocte adventa, dormivi cum turbidis somniis.
Mane me levavi cum cyanea aurora, tussiens tenaciter. Spectavi sternumentum in manibus: aderant particulæ lucentes.
Coralia. Coralia jam crescebant in me.
Detersi meas manus cum linteis humidis, post expuli ea de vehiculo trans eandem capsam per quam me liberaveram de vestimentis foratis. Non debebant absolute crescere in vehiculo! Posui quandam mascam chirurgicam super faciem ut futura sternumenta captarentur, atque quando dormiebam.
Per proximos quattuor menses, sternutabam continue. Nocte, sæpe evigilabam cum pondere super faciem: erant coralia quæ crescebant super mascam! Eam expellebam, ponebam aliam, sperabam quod coralia non destruerent pulmones meos omnino. Cata mane me levabam morituro sentiente; cata vespera dormiebam nesciens si viderim aliam auroram. In noctibus febrilibus, tempestatibus foris furentibus, audiebam nonnumquam vocem Crinæ quæ susurrabat: «resiste, Gunthari!»
Quinto mense post infectionem, tusses diminuerunt gradualiter. Aliquibus diebus, me sentiebam consanatum. Alteris, recidebam in infirmitatem, timens pejorem exitum.
Quando finaliter advénit navis, quasi carebam vi ut intrarim. Pressio egressus de planeta renovavit tusses; automata medica me posuerunt in coma ut me curarent. Quando evigilavi, perdideram quinque menses ac dimidium unius pulmonis. Sum tunc locutus cum Instituto Spatiali, sed bucca mea pæne non poterat emittere vocabula. Quando vidi Crinam in televistro computatri, flevi sicut puer.
☼IX◦
Quam magna erat Luna! Quam paucæ erant stellæ! Quando Crina et ego primitus inhabitavimus nostram casam in Ferrovalle, mirabamur ante splendorem cæli nocturni. Nunc vero, post reventum meum a Marte, patebat quod luces ædificiorum silebant astra atque hic ruri. Nihilominus, videre eas cum Crina in bracchiis erat magis clarum calidumque quam conspicere nitidissimas noctes Martianas.
- Apud Novam Romanitatem, ut colamus æqualitatem sexuum, genus plurale commune inter differentia singula genera est idem ut genus personæ quæ loquitur. ↩︎
NOVA ROMANITAS 